Non me acabou de gustar esta proposta de Cristina Fallarás, Las niñas perdidas, publicada por Roca, e que foi Premio LH Confidencial 2011 de novela negra. A pesar de todas as críticas tan estupendas que lin, o libro non conseguiu conquistarme.
E non pola historia en si, dura, durísima, macabra, tristísima. Tanto, que consegue, iso si, deixarte pola chan, preguntándote se os humanos temos de humanos só o nome ou hai algo máis detrás, é dicir, se conseguimos que o salvaxe sexa un adxectivo de animais, ou non. A protagonista, a detective, é pouco crible, tan valente e tan astuta, ao mesmo tempo que se permite, incluso, ser tenra. Non sei, non me acaba de convencer. E, repito, non creo que fose por ser macabra; son lectora habitual de novela negra e isto ocorre moitas veces. Non sei se é polo xeito de estar contado, ou simplemente porque a lin nun momento inoportuno. Se algún de vós, lectores deste blogue, a le, agardo que me contedes a vosa opinión. Quizais mereza outra oportunidade.
.jpeg)
0 comentaris:
Publica un comentari a l'entrada